بررسی تأثیر تست‌های تحریکی بر روی الکترودیاگنوزیس موارد بالینی سندرم تونل کارپ

چکیده: مقدمه و هدف: بررسی هدایت عصبـــــی حساس‌ترین روش تشخیص سندرم تونل کـارپ می‌باشد، ولی این تست در بعضی موارد خفیف سندرم تونل کارپ طبیعی است. بـــررسی هدایت عصبی بعد از یک تست تحریکی عصب مدیان ممکن است در تشخیص موارد خفیف سندرم تونل کارپ کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه تعیین تأثیــــر تست‌های تحریکی بر روی الکترودیاگنوزیس موارد بالینی سندرم تونل کارپ می باشد. مواد و روش‌ها: این مطالعه تحلیلــــی به صورت مورد ـ شاهدی بر روی 20 بیمــار (20 دست) بـــا علایم سندرم تونل کارپ و تست‌های الکترودیـــاگنوستیک طبیعی و20 داوطلب سالم (20 دست) در بیماران مـــراجعه کننده به بیمارستان شهید چمران وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 1384 انجام شد. روش نمونه‌گیــری به صورت نمونه در دسترس مبتنی بر هدف بود. معیارهای هدایت عصبی اندازه‌گیری شده شامل؛ تأخیر زمانی حسی، ســـــرعت هدایت عصبی، تأخیر زمانی ترکیبی، تأخیر زمانی حرکتی و ارتفاع موج حرکتی عصب مدیان بودند. این معیارها قبل و بعد از 5 دقیقه فلکسیون کامل مچ دست اندازه‌گیری شدند. داده‌های جمع‌آوری شده در پرسشنامه ثبت گردید و سپس با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و آزمون پارامتریک تی زوجی تجزیه و تحلیل انجام شد. یافته ها: افزایش تأخیر زمانی حسی و کاهش سرعت هدایتی عصب مدیان بعد از فلکسیون مچ دست نسبت به قبل از آن در گروه بیماران معنی‌دار بود (05/0 p